Ömürlük Şiir / Yalnızlık…
Yaşamak bahçesinde gam sarayı benimdir.
Efkârlı çizgilerin mahzeni bedenimdir.
Yılların eskittiği yüzümdeki tebessüm,
Vefasızlara inat ömrümdeki tek süsüm.
Her biri ayrı keder yüzümdeki izlerin,
Hüznü kıyıya vurur dalgasız denizlerin.
Kuruyan bir dehlizin en dibinde ben varım.
Bir yarım kahra çalar hüzün giyer bir yarım.
Efkâr rengi bulutlar gökyüzümü sararken,
Birkaç damla gözyaşı kirpiğimi tararken…
Sebepsiz düğümlenir boğazımda hıçkırık.
Yıllardır bu yürekte cân kırık canan kırık…
Çektiğim cevr-ü cefa elbet alın yazımdır.
Kalbimin ahh edişi ne isyan ne nazımdır…
Ben ki sükût giyinip derde boyun bükmüşüm.
Anladım yalnızlığın sırtına da yükmüşüm…
Gözlerim gülümserken dertlerin en hasına,
Çekip gitmek vaktidir yokluğun tenhasına…
Ne bir telaş olmalı ne sebepsiz bir ağrı,
Ruhumda hissettiğim ötelerden bir çağrı…
Artık ne efkârım var kalbimde ne de elem.
Vuslatın fermanını yazdı görünmez kalem…
Şimdi teneşirdeyim biraz sonra mezarda.
Ruhum sükûn bulacak özlediğim diyarda…
YusuF Mescioğlu
Beşağustosikibinoniki.
