Bir Kardelen Rüyası / O Gün…
O gün; tenha bir sızı düşmüştü gökyüzüne,
O gün; firkât bulaştı şairin gündüzüne…
O gün; gözyaşlarımı mahrem saydı aynalar.
O gün; senli sözlerden yine caydı aynalar…
O gün; sustu hanende, kâtipler kalem kırdı.
O gün; kalbimin yükü kâinattan ağırdı.
O gün; uzak çöllerde yine cân verdi mecnûn…
O gün; boyun büktü vâv, sustu elif, küstü nûn…
O gün; efkâr ülfeti ağırlarken gönülde
O gün; uhdesi kaldı bülbülün kızıl gülde…
O gün; ruhuma hicrân düşürünce gölgeler.
O gün; ah kitabını baştan yazdı bilgeler…
O
gün; fakir bir çocuk bayramları özledi.
O gün; dilsiz bir acı yollarını gözledi...
O gün; hasret yurduma hüznü sultan ettiler.
O gün; ülfeti vurup aşka bühtân ettiler...
O gün; dilsiz bir acı yollarını gözledi...
O gün; hasret yurduma hüznü sultan ettiler.
O gün; ülfeti vurup aşka bühtân ettiler...
O gün; hoyrat bir gölge yollarına düşünce,
O gün; ince sızılar sükûta dönüşünce…
O gün; rüzgâr sessizce nazlanırken yaprağa,
O gün; bahtsız bir adam düşüverdi toprağa…
O gün; eski bir câmi avlusunda beklerken,
O gün; varlıktan yok’a usulca emeklerken…
Ne sen bende bir yara ne ben sende bahardım.
Kapattım gözlerimi sonsuz diyara vardım…
YusuF Mescioğlu…
Ondörtekimikibinonüç.
