Z/amansız Şiir III…
Ben yine en zamansız hüzünlere müptelâ,
Ben acılar şehrinin güne hasret gecesi.
Senin ömründe huzur benim başımda belâ,
Bu hasret dedikleri ölümün ilk hecesi…
Dağlar kefen giyerken sevdanın hatrı için,
Yokluğunun yurduna sabır taşır ahular.
Gönlümün eşiğinde ağlıyor için için,
Nice virân bağlara yuva kuran puhular…
Yüreğimin boynuna geçirildi son ilmek,
Menzili mahşer olan bir yıldızdır gözlerim.
Boğazımda son nefes neye yarar ki bilmek,
Sesin nerde titriyor nerde durur izlerin…
Hasret sana muhtaçken yaşasın diye adı,
Arşı aşmak üzere bu kül rengi vaveylâ,
Serseri hayatımın sensiz doldu miâdı,
Ya al git yokluğunu ya da bir su ver leylâ…
Yalancı telaşlara gömülüp kaldı dünyam,
Nicedir sensizliğin
seyyâresi yüreğim.
Hayat hala
müsteâr ve sen en güzel rüyam,
Görsen,
gamze gamzedir gül yâresi yüreğim…
Sanki çağlar
boyunca yürümüş, yorulmuşum.
Felek, limanı
kılmış beni tüm denizlerin.
Nihayet yalnızlığın
tahtına kurulmuşum.
Suyunu ben
içmişim en tenha dehlizlerin…
Şimdi varlığı
müphem bir sevda ülkesinde,
Yitirdiğim gençliğe
bakar bakar ağlarım.
Ömrüm soluklanırken
ölümün gölgesinde,
Kendimi sehpalara
takar takar ağlarım…
YusuF
Mescioğlu
Onüçocakikibinoniki.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder