Hüzne Methiye…
Gül düşerken toprağa bahçıvan nefesinden.
Oyalı bir mendilde bakışların kan olur.
Şair ismini duyar ilk kez senin sesinden.
Kelâm sükûta durur, heceler nihan olur…
Sabahlar hüzün kokar otağında bülbülün.
Sessizlik nefes nefes susarken diken olur.
Bahçıvan makasından kanı damlar bir gülün,
Ne bülbül feryat eder ne de bir gören olur…
Tan yerine gül kanı damlarken maveradan,
Bülbüller zikre başlar can veren güller için.
Hüzne mirasçı kılmış gönlümüzü, Yaradan.
Her sabah gam çekerim dertli bülbüller için…
Diyemedim; gözlerim gözlerinde mahpustur.
Diyemedim; bir Yusuf kuyusudur bu kalbim.
Ölürken gülümsemek yalnız bana mahsustur.
Hüznünle dolsa bile mütebessimdir kabrim…
Yusuf MESCİOĞLU
02.09.2010
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder