Söze Düşen Cemreler / Eflâl…
Sessizlik, sensizliği getiriyor yanıma.
Ellerinde ömrümün sen kokan mevsimleri…
Hasretin usul usul karışırken kanıma,
Dilimden siliyorum sensiz tüm isimleri…
Boynu bükük kalırken düşündüğüm her hece,
Kalem nasıl anlatsın hasreti, yokluğuna.
Sevdayı gözyaşımla besleyip gündüz - gece
Yalnız seni sevmişim ben gönül tokluğuna…
Sensizlik; gecelerin ruhundan dinlediğim
Efkârlı bir türküdür, mızrabı seni çalar.
Yıllardır uzaklarda görmeden inlediğim
Bir çift siyah göz var ki; beni dertlere
salar…
Ben öğretmedim inan zamana ayrılığı,
Çile çekmek aşığın kaderidir bilirim.
Vur gamzeni kalbime bitir bu sayrılığı,
Öldürsen de gam yemem yine sana gelirim…
Suretini ararken alevlerin yurdunda,
Ülfet cemresi düşer yüreğime her nefes,
Vuslat mahpus mu kaldı Kaf Dağının ardında,
Neden duyamıyorum senden gelen tek bir ses…
Ben şimdi yalnızlığın ararken yitirdiği,
O efsunlu sevdayı şehir şehir ararım.
Hicrandır gecelerin ömrüme getirdiği,
Her gelene o şehrin yollarını sorarım…
Gittin ya ardın sıra yüreğimi götürdün.
Umudum tan yerinde kızıl renge boyandı.
Ne kavuşmak istedin ne bu aşkı bitirdin.
Gözlerim son sabaha kahrın ile uyandı…
Öldüğümü duyunca söyleme çiğdemlere,
Bülbüllere tembih et güle sitem etmesin.
Dalıp dalıp ağlarsan o efsunlu demlere,
Dikkat et gözyaşların ruhumu incitmesin…
Yusuf Mescioğlu
Onnisanikibinoniki.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder